Ülkemden gençlik manzaraları                                    

      Başbakan Erdoğan’ın Dolmabahçe’de rektörlerle buluşmasını protesto eden üniversite öğrencilerinin başına gelenleri gördüğümde anladım, yaşadığımız gizlenmiş bir baskı anlayışının tezahürü…

      Gizlene gizlene ancak bu kadar oluyormuş.

      İtiş kakış, tekme, tokat, jop

      Görüntülere bakıyorsunuz, kimsenin konuşmaya niyeti yok.

      Devletin güvenlik güçleri, karşılarındaki gençleri insandan saymaz bir tavır içerisinde…

      Hani son zamanlarda bir ölçüde azaldığı düşüncesine kapıldığımız şiddet, sanki zembereğinden boşalmış gibi…

      Kız erkek ayırt etmiyor.

      Tekme tokat yerlerde sürünen kızları görünce insanlığımdan utanıyorum.

      Bu mu benim ülkem?

      …

      Ülkemin gençlerine kim bunu layık görebilir?

       …

      Umuyorum, yerlerde sürünen gençlerimiz bu çarpıklığı, yanlışlığı düzeltecek fırsatı bir gün ellerine geçirirler.

      Pekii mesele ne?

      Bu ülkede gençler başta olmak üzere yurttaşların her konuda tepkilerini dile getirmelerini hele hele tepki kendilerine yönelik olduğunda meşru görmeyenler ve bunu yapanları teröristlikle suçlayanlar, anlaşılan toplumun sus pus edilmeye çalışıldığı süreci gençler üzerinden de zorlamaya devam ediyorlar.

      İşte o zaman sokaklarda gençlerin dayak yediğini, yurttaşların yerlerde süründürüldüğünü görüyoruz.

      Aslında siyasal iktidarların kendi dışındaki düşüncelere ve eylemliliklere katlanamadığı ve buna karşı sert tavırlar sergilediği bir ülkenin sıradan yurttaşları olarak, dün yaşananları da kısa sürede kabullenip, ardından unutmamız gerekmez mi?

      …

      Haklarını arayıp hesap soranlarla toplumun geniş kesimlerinin duygularının kesiştiği noktalar artık o kadar çok ki, herkes tekmenin, yumruğun, copun acısını kendi bedenin hissediyor.

      Tekme tokat yiyen yerlerde sürünen biziz; o yüzden bugün daha zor unutuyoruz.


                                                                                       14.12.2010

      …

      Uzunca süredir üniversite gençliğinin ülke sorunlarına müdahil olma noktasında ya da kendi geleceklerine sahip çıkmaları noktasında bir eksiklik olduğunu üzüntüyle izliyordum.

      Hâlbuki yaşadığımız karanlığı aydınlığa taşıyacak, üzerimize dökülen ölü toprağını bir silkelenişte üzerimizden atabilecek olan güç ve kararlılık sadece onlarda var.

      Bugün gençliğin gösterdiği tepkiler eleştirilse de bir süre sonra herkes yumurtanın faydalarını daha iyi anlayacaktır…

      Gençliğe ya da demokrasi mücadelesi veren herkese “terörist” yaftasının bu kadar ucuz yapıştırılamayacağı güzel günlere ulaşmamız umuduyla…