Tren…                                             

Biraz ayrı kaldık,

Olsun.

Dönülmeyince; ayrılık unutulmak olsa da,

Özlemdir o, her kavuşmada…

…

Bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete.

Uzun ince bir yoldayız…

Türküler, türkücüler...

Ekonomi dâhileri…

Sanat sövücüleri…

Ve rahim bekçileri…

Gidişe bakıldığında akla düşen " biz bu trene binmemiştik" oluyor.

Lokomotifin bacasından çıkan isli duman nefes almayı zorlaştırıyor.

Raylar bir kelepçe,

Vagonlar hücre…

Halbuki her birimiz bu demirle ne ufuklara yelken açmıştık.

Bir umut !

Ağır aksak da olsa aydınlığa ilerleyen.

Tren, bizim tren, makinist bizim, kondüktör bizim.

  Ama hızlandıkça o makus talih anlaşılıyor.

Raylar bir kelepçe,

Vagonlar hücre…

Önce erkekler bindi.

Ardından gençler.

Bir sonraki durakta kadınlar ve çocuklar beklemede…

Kadınlar!

"Binmeyin o trene, çocuklarınızı da bindirmeyin."

Son durak Auschwitz.

12.06.2012